Tom en Alison deden eigenlijk alles samen. Ze runden samen hun restaurant Cochon De Luxe in hartje Gent én hun gezin met twee jonge kinderen. Op een dag had Tom felle buikpijn, een paar maanden later kreeg hij een terminale diagnose. Het afscheid kwam nog sneller dan verwacht. Tijdens zijn ziekte bleef Tom positief, humor was zijn sterkste wapen. Maar het mocht niet baten, Alison moet alleen verder. In haar diepste verdriet heeft ze de kracht gevonden om hun restaurant om te vormen tot een warme troostplek, Splinter.
Deze aflevering is gesponsord door troossst
2 gedachten over “#48: Alison verloor haar man, papa van haar zoontjes en zakenpartner Tom aan darmkanker”
Allison I feel your grief. I lost my son last 2 Augustus 2023.
He was only 31 years old. AiTL cancer. Only 18 months after the diagnosis was my son died. He was so scared to die. He don’t want to talk about his sickness.
Every body asked him hoe gaat het , en altijd zijn antwoord ‘ alles goed.’ ‘
I miss my son so much.
I admire you for being a strong woman. Tom zal trots op je
Ik heb al koffie gedronken in je mooi winkel samen met mijn dochter.
As they say Times will heals all wounds .
Wow! Hoe herkenbaar weeral!
Ook al is ieders verhaal heel uniek, er zijn tegelijk zoveel raakvlakken in ieders rouwproces. Ik onthou uit Alison’s verhaal vooral het meenemen in ons verdere leven wie onze partner voor ons was en wat hij/zij betekende, toen én nu.
Ongelofelijk wel wat Alison op zo korte tijd verwezenlijkt heeft. Het is wel heel duidelijk een vlucht weg van de diepe rouw, maar tegelijk een groot eerbetoon aan haar man. Ze hoeft niet te twijfelen, hij zou zo trots zijn op wat zij nu doet – hij ís trots – en daar heeft hij mee de fundamenten voor gelegd.
Maar we mogen niet vergeten dat je niet om je rouw heen kan, op een gegeven moment moet je er dwars doorheen. Ik merk uit dit gesprek dat Alison omringd is door veel warme mensen, ik weet dat (uit)huilen bij hen kan en mag, ook al voelt dit voor haar misschien anders aan. Af en toe er eens dwars doorheen gaan is verdomd pijnlijk, maar achteraf besef je dat dat uiteindelijk het beste is, rouwen is dan ook een leerproces dat we elk op ons eigen tempo (moeten) doen.
Veel succes aan Alison (en iedereen die iemand verloren heeft).
Ik breng Splinter heel snel nog eens een bezoekje.
Warme groeten,
Bruno