Begin mei 2018. Ik was zwanger van ons derde brokje geluk, maar verloor het kindje na een paar weken. De medische nasleep was rot en moeilijk. 

 

Op het moment dat er een dood vruchtje in mijn buik zat dat geen aanstalten maakte om mijn lijf te verlaten, kreeg ik compleet onverwacht mijn ontslag bij de radio. Na meer dan 10 jaar met hart en ziel achter de microfoon, werd ik zelfs niet bedankt voor al die bewezen diensten. 

 

Op de dag van mijn sollicitatie voor een nieuwe job als docent radio, werd mijn lief met spoed geopereerd na een val tijdens het lopen. Zijn elleboog was kapot en is – met interne ijzerwinkel – voor altijd beperkt in strekken en plooien. We zijn begin juli. Ik heb de job en begin aan een compleet nieuw hoofdstuk: lesgeven. 

 

Ondertussen proberen we opnieuw zwanger te raken, maar ik voel dat er iets niet klopt met mijn lichaam. Na lang aandringen krijg ik een hysteroscopie met het verdict: onvruchtbaar. Ik word met de diagnose van het syndroom van Asherman doorgestuurd voor een operatie, maar zonder garanties. 

 

De grootste klap moest nog komen, want eind november stapte mijn broer uit het leven. De ravage die achterblijft bij vrienden en familie, is niet te overzien. 

 

De volgende lente komt er een lichtpunt in het verhaal. Tegen alle verwachtingen in, raak ik toch opnieuw zwanger. Maar het goeie nieuws wordt een nachtmerrie als ik op 25 weken met gebroken vliezen word opgenomen. Uiteindelijk wordt Rosalie op 26 weken geboren, meer dan drie maanden te vroeg. 82 dagen lang zitten wij naast haar bed in het ziekenhuis. Als ze een paar weken thuis is, valt corona ons land binnen. 

 

Dat is een korte samenvatting van wat ons overkwam. Verlies op verlies, rouw op rouw. Ik zoek manieren om ermee om te gaan, om te blijven rechtstaan. 

 

Dat werd deze podcast. Mijn liefde voor radio samengebracht met het overheersende thema verlies van de laatste jaren. Ik hoop dat je er iets aan hebt en dat we rouw weer een plek kunnen geven in onze maatschappij. 

 

Knuffel 

 

Sofie