Ze voelde altijd al dat er iets niet klopte, maar kon er de vinger niet op leggen. Tot An als twintiger bij de huisarts te horen kreeg dat haar vader niet haar vader was, maar dat ze een donorkind was. Puzzelstukjes vielen ergens in elkaar, maar tegelijk viel ze zelf uit elkaar. Jaren later kreeg An een zware depressie, die niet los te koppelen valt van de zoektocht naar haar eigen identiteit. Uiteindelijk besliste ze om haar donor, haar biologische vader, te gaan zoeken. Toen An in dat proces botste op deze foto, herkende ze voor het eerst zichzelf. Het bleek haar grootvader.
#22: An kwam (veel te) laat te weten dat ze een donorkind is
Beluister het hier
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
2 gedachten over “#22: An kwam (veel te) laat te weten dat ze een donorkind is”
Och och, wat is dit fijn om te horen zeg…. Het doet me echt wat. Ik weet net een aantal maanden dat ik donorkind ben en inderdaad. De eerste maand deed ik alsof er niets aan de hand was, het was ok. Je houdt je groot voor je ouders, want zij wisten het ook niet. Zij waren net in Nederland en er was een enorme taalbarriere. Maar de kinderwens was groter dan informatie over het proces van IVF, of eigenlijk KID.
Dus ja je onderdrukt je gevoelens, bouwt een barriere en voordat je het weet, willen die gevoelens eruit, maar als je het systematisch onderdrukt dan lijkt het te imploderen naar een donker gevoel in je lichaam, een depressie.
En ik hoor nu voor het eerst dat het andere donorkinderen dus overkomen is. Bizar genoeg is dat heel fijn om te horen. An legt het prachtig uit.. En het gesprek tussen jullie is zo hartverwarmend.
Mooi en pakkend verhaal, en ja, stof tot nadenken en tijd voor verandering 🍀